- OPHIUCHUS
- OPHIUCHUSinter Numina Gentilium. It. sidus caeleste, stellis 16. constans, quod Poetae Latini verbum verbo redden es, Anguitenentem appellârunt. Qui Astronomicum Poeticum conscripserunt, Herculem esse putant, qui adhuc in cunis vagiens,angues a Iunone immissos manibus praefocavit. Alii Aesculapium esse volunt. Cicer. l. 2. de Nat. Deor. Atque haec quidem a tergo, propter caput autem Anguitenens,Quem clarô perhibent Ὀφιοῦχον nomine Graii:Hic pressu duplici palmarum continet anguem.Eius et ipse manet religatus corpore torto:Namque virum medium serpens sub pectore cingit.Ovid. Metam. l. 8. v. 182.Qui medius nixique genu est Anguemque tenentis.Nempe simulacris Aesculapii et salutis draconem additum, ex nummis liquet. Unde Servius in illud Aen. l. 11. v. 260. ---- Scit triste Minervae sidus: Numina, inquit, quae inter sidera non videntur, licet sua signa propria non habeant, cum aliis potestate sunt permista: ut Ophiuchus ipse est Aesculapii. Quod quidem de Aesculapio Graeco, non autem de Aegyptio (mille annis antiquiore) accipiendum. Unde μόρφωσις ista in Sphaera Graecanica conspicitur, et inter Arati Φαινόμενα canitur, vide quoque Manilium l. 5. v. 32. et Iul. Firmicum l. 8. c. 15. et 28. in Aegyptiaca autem Astronomia omnino nullus Ὀφιοῦχος est, uti discimus ex Achillis Tatii εἰσαγωγῇ ad Phoenomena Arati, uti nec in Sphaera Chaldaeorum, Persarum ac Indorum. Serpentes enim nulli apud Aegyptios Aesculapio dicati, aut inter sidera recepti erant: sicut apud Graecos, apud quos Draco signum caeleste, et serpentes Epidaurii, εἰ τὸ ξανθότερον ῥέποντες χρόας, fulvô colore conspicui, Aesculapio sacri habebantur, Pausan. l. 2. Vide Ioh. Marshamum Canone Chron. Sec. I. ubi de Tosorthro Aesculapio, et supra voce Aesculapius.
Hofmann J. Lexicon universale. 1698.